Święty na czerwiec

Święty Brat Albert,

 a właściwie Adam Hilary Bernard Chmielowski zasłynął ze swojego poświęcenia 

dla biednych i bezdomnych.

 

Święty Albert urodził się 20 sierpnia 1846 w Igołomii. Został ochrzczony bez udziału księdza. Dopełnienie ceremonii chrztu odbyło się dopiero 17 czerwca 1847 roku, w kościele Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny w Warszawie. W 1853 roku Adam stracił ojca, a sześć lat później matkę. Po otrzymaniu stypendium rządowego w 1855 r. wyjechał do Sankt Petersburga, gdzie uczył się Korpusie Kadetów. Od 1858 r. kontynuował naukę w Warszawie. W 1861 r. rozpoczął studia w Instytucie Politechnicznym i Rolniczo-Leśnym w Nowej Aleksandrii. W 1863 r. przyłączył się do powstania styczniowego. Walczył w oddziałach Leona Frankowskiego i Mariana Langiewicza. Będąc w Galicji został wzięty do niewoli przez Austriaków. Udało mu się zbiec, przedostać się z powrotem do kraju i włączyć do walk powstańczych. Walki zakończył we wrześniu, kiedy jego oddział przegrał bitwę pod Mełchowem. Po bitwie ciężko ranny w nogę trafił powtórnie do niewoli. Chora kończyna została amputowana, a jego dalsze leczenie odbywało się w szpitalu w Koniecpolu. W maju 1864 r. wydostał się dzięki pomocy rodziny z niewoli i trafił do Paryża, gdzie mógł poddać się dalszemu leczeniu. Dzięki pomocy finansowej od Komitetu Polsko-Francuskiego otrzymał najlepszą w tym czasie protezę. Po ogłoszeniu amnestii w 1865 r. powrócił do Warszawy. Rozpoczął tam studia malarskie, które musiał przerwać z powodu sprzeciwu rady opiekuńczej. Wyjechał na studia politechniczne do Gandawy. Rok później rozpoczął naukę na akademii sztuk pięknych w Monachium. Zaprzyjaźnił się tam z wieloma sławnymi artystami. Swoje obrazy wysyłał na wystawy do Polski. W tym okresie powstał najsłynniejszy religijny obraz Chmielowskiego Ecce Homo. Dorobek Adama Chmielowskiego to 61 obrazów olejnych, 22 akwarele i 15 rysunków. Jednymi z najbardziej znanych dzieł są „Po pojedynku”, „Dziewczynka z pieskiem”, „Cmentarz”, „Powstaniec na koniu” i „Wizja św. Małgorzaty”.

W 1880 roku wstąpił do Zakonu Ojców Jezuitów w Starej Wsi. Po roku zrezygnował. Osiadł w Krakowie. Po pewnym czasie porzucił całkowicie malarstwo, aby zaangażować się w pomoc ubogim. Zamieszkał razem z bezdomnymi, alkoholikami i nędzarzami. Sprzeciwiał się jałmużnie. Nie uznawał jej za prawdziwą pomoc, ale za nie rozwiązujący problemu biedy zabieg uspokajający sumienie bogatszych. W 1887 roku przywdział habit III Zakonu św. Franciszka i przyjął imię Albert. Śluby zakonne złożył rok później. Założył Zgromadzenie Braci Albertynów i Zgromadzenie Sióstr Albertynek. Prowadził przytułki dla bezdomnych między innymi w Krakowie, Lwowie, Tarnowie i Zakopanem. Zmarł 25 grudnia 1916 na raka żołądka. Miał wtedy 70 lat. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. W 1938 roku został pośmiertnie uhonorowany przez Prezydenta Ignacego Mościckiego Wielką Wstęgą Orderu Odrodzenia Polski. Został beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II 22 czerwca 1983 roku, podczas mszy św. na krakowskich Błoniach, a 12 listopada 1989 roku, został ogłoszony świętym. Jego doczesne szczątki znajdują się obecnie pod ołtarzem w kościele Ecce Homo w Krakowie.